Halina Maria Piękoś-Mirek, znana także jako Halina Piękoś-Mirkowa, przyszła na świat 15 lipca 1939 roku w Cieszynie, gdzie spędziła swoje dzieciństwo. Zmarła 7 kwietnia 2013 roku, pozostawiając po sobie znaczący dorobek naukowy. Była wybitną polską botaniczką, profesorem doktorem habilitowanym, który swoją karierę poświęciła kilku ważnym dziedzinom związanym z botaniką.
Specjalizowała się w fitogeografii, ochronie przyrody oraz taksonomii. Jej prace miały kluczowe znaczenie dla zrozumienia i dokumentowania flory Polski oraz jej ochrony. Wspólnie z mężem, Zbigniewem, była autorką wielu znakomitych publikacji naukowych. Wśród tych dzieł znajdują się fundamentalne opracowania, które przyczyniły się do rozwoju wiedzy o bioróżnorodności oraz ochronie roślin w naszym kraju.
W ciągu swojej kariery Halina Piękoś-Mirek zyskała uznanie wśród środowiska naukowego oraz wśród pasjonatów botaniki. Jej zaangażowanie w badania przyrodnicze oraz edukację przyczyniło się do podniesienia świadomości ekologicznej w Polsce.
Życiorys
Halina Piękoś-Mirek przyszła na świat 15 lipca 1939 roku w Cieszynie. Jej ojciec pełnił rolę sędziego i adwokata, a młodszy brat, Wiesław Piękoś, zyskał uznanie jako pianista oraz profesor. Po zakończeniu II wojny światowej jej rodzina osiedliła się w Krakowie, gdzie Halina uczęszczała do Szkoły Podstawowej im. A. Mickiewicza oraz IX Liceum Ogólnokształcącego im. J. Joteyki. Warto dodać, że do klasy, w której się uczyła, należały także Anna Pacyna oraz Róża Rajchel, które później podjęły działalność w dziedzinie botaniki, uzyskując stopień doktora habilitowanego.
W 1962 roku Halina Piękoś-Mirek pomyślnie zakończyła studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Bezpośrednio po ukończeniu edukacji rozpoczęła pracę jako stażystka, a następnie asystentka w Katedrze Systematyki i Geografii Roślin, która była kierowana przez profesora Bogumiła Pawłowskiego. W roku 1965, śladami swojego mentora, przeniosła się do Instytutu Botaniki PAN, gdzie skoncentrowała swoje badania na roślinach górskich, szczególnie na roślinności Tatr.
Od 1977 roku Halina pełniła funkcję kierownika Tatrzańskiej Stacji Terenowej Instytutu Ochrony Przyrody PAN oraz zarządzała Górskim Ogrodem Botanicznym w Zakopanem. W późniejszych latach została kierownikiem Zakładu Ochrony Szaty Roślinnej w Instytucie Ochrony Przyrody PAN.
W roku 1986, wspólnie z mężem Zbigniewem, dokonała odkrycia unikatowego stanowiska nerecznicy Villara w kotle Wielkiej Świstówki nad Wantulami. Było to jedyne takie znane miejsce w Karpatach, usytuowane na wysokości 1360 m n.p.m. Niestety, w 1997 roku to wyjątkowe stanowisko zostało zniszczone.
26 września 1994 roku Halina Piękoś-Mirek uzyskała habilitację na podstawie pracy poświęconej Taksonomii Dryopteris, a 4 listopada 1999 roku otrzymała tytuł profesora nauk biologicznych. Jej specjalizacje obejmowały fitogeografię, ochronę przyrody oraz taksonomię.
W 2007 roku została uhonorowana Medalem im. Władysława Szafera. Halina Piękoś-Mirek jest autorką ponad 300 publikacji naukowych, często współpracując z mężem, a także koncentrując się na kwestiach związanych z florą Polski oraz jej ochroną, w tym na takich dziełach jak Polska czerwona księga roślin oraz Czerwona księga Karpat Polskich.
Była członkiem krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych, a także zasiadała w radach redakcyjnych wielu czasopism naukowych. Zmarła 7 kwietnia 2013 roku i została pochowana na cmentarzu Rakowickim.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Wacław Gojniczek | Józef Chmiel (biochemik) | Lech Nowicki | Ryszard Studenski | Rafał Broda | Karol Józef Krótki | Władysław Milata | Bolesław Kotula | Karol Niedoba | Marian Rychłowski | Ryszard Wilczyński (ekonomista) | Kazimierz Towpik | Jan Drabina | Richard Pipes | Karol Semik (ur. 1953) | Ernest Zawada (profesor) | Eugeniusz Tomiczek | Tadeusz Kotula | Kazimierz Popiołek | Marek HaltofOceń: Halina Piękoś-Mirek