Tadeusz Ignacy Dyboski to postać, która na trwałe zapisała się w historii Polski. Urodził się 4 października 1891 roku w Cieszynie, a swoje życie zakończył w 1939 roku w Ptuju. Był on nie tylko lekarzem, ale także majorem Wojska Polskiego, co świadczy o jego zaangażowaniu w służbę narodową.
W swojej karierze politycznej, Dyboski pełnił funkcję posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, co podkreśla jego aktywność w kształtowaniu polskiego prawa i polityki. W 1930 roku zasiadał w Prezydium Partii Pracy, będąc ważnym członkiem tej organizacji. Poza działalnością polityczną, był również dyrektorem naczelnym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, gdzie dbał o rozwój systemu ubezpieczeń w Polsce.
Życiorys
Tadeusz Dyboski przyszedł na świat 4 października 1891 roku w Cieszynie, jako syn Antoniego Dyboskiego, notariusza, oraz Marii z rodziny Łopuszańskich. Swoją edukację rozpoczął w lokalnym gimnazjum, a następnie podjął studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W późniejszych latach kontynuował naukę w Monachium oraz w Grazu, gdzie w 1914 roku obronił pracę doktorską. W trakcie I wojny światowej pełnił służbę wojskową jako lekarz na frontach.
24 września 1920 roku, z datą wsteczną od 1 kwietnia tego samego roku, uzyskał stopień kapitana lekarza w korpusie lekarskim, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Jego pierwsze obowiązki służbowe związane były z pracą w Szpitalu Epidemicznym w Krakowie.
Po zakończeniu działań wojennych w 1920 roku Dyboski osiedlił się w Krakowie. Zajął się pracą akademicką jako asystent oraz zastępca dyrektora kliniki dermatologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Podczas swojej kariery miał okazję podnosić swoje kwalifikacje w Kopenhadze, w Instytucie Finsena oraz w renomowanych klinikach dermatologicznych w tym mieście i w Londynie. W 1926 roku objął stanowisko prymariusza (ordynatora) w jednym z oddziałów Szpitala św. Łazarza w Krakowie. Oprócz działalności zawodowej, był również aktywnym członkiem Związku Strzeleckiego oraz YMCA.
W wyniku majowego zamachu stanu w 1926 roku zaangażował się politycznie po stronie sanacji. W latach 1928 i 1930 roku był wybierany posłem do Sejmu z poparciem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. W ramach swoich obowiązków jako poseł, Dyboski brał czynny udział w pracach komisji spraw zagranicznych (jako wiceprzewodniczący) oraz komisji zdrowia publicznego, której przewodniczył.
W 1934 roku uzyskał stopień majora z datą starszeństwa od 1 czerwca 1919 roku. Jego 120. lokata ł przedstawiła go w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto, pozostając w strukturach rezerwy sanitarnych oficerów. Przydzielono go do Kadry Zapasowej 5 Szpitala Okręgowego w Krakowie.
W latach 1933–1934 obejmował stanowisko zastępcy lekarza naczelnego Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie, a później był zastępcą dyrektora naczelnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Z kolei od 1938 roku do września 1939 roku pełnił funkcję dyrektora naczelnego ZUS-u.
Po wybuchu II wojny światowej opuścił Polskę i wyemigrował do Królestwa Jugosławii. Zmarł w październiku 1939 roku w miejscowości Ptuj, gdzie również został pochowany.
Od 2 września 1917 roku był mężem Stefanii Romany z Uderskich, artystki malarki urodzonej w 1890 roku.
Ordery i odznaczenia
Tadeusz Dyboski był osobą, która otrzymała szereg wyróżnień i odznaczeń, świadczących o jego zasługach.
- krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 11 listopada 1936 roku,
- złoty krzyż zasługi, otrzymany 28 czerwca 1939 roku,
- wielki oficer Orderu Świętego Sawy z Jugosławii.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Adam Słomka | Andrzej Sikora (ur. 1946) | Karol Pindór | Jan Kołder (polityk) | Franciszek Waniołka | Artur Gabrisch | Jan Szuścik | Alojzy Gamroth | Andrzej Polok | Aleksandra Trybuś-Cieślar | Włodzimierz Dąbrowski | Leopold Innocenty Nepomucen Polzer | Jan Wałach (1925–2015) | Rudolf Ramek | Józef Nowak (polityk) | Mariusz Dzierżawski | Herbert Czaja | Jerzy Swatoń | Johann Demel von Elswehr | Józef Cichy (polityk)Oceń: Tadeusz Dyboski