Karol Pindór

---

Życiorys

Karol Pindór był synem Jana Pindóra, ewangelickiego pastora, co zapewne miało wpływ na jego późniejsze zainteresowania związane z międzynarodowymi relacjami. Rozpoczął swoją zawodową karierę w Towarzystwie Żeglugi „Lloyd Austriacki”, gdzie zdobywał doświadczenie w obszarze transportu morskiego. W 1903 roku miał okazję podróżować do Indii, Chin oraz Japonii, co z pewnością poszerzyło jego horyzonty kulturowe i zawodowe.

W latach 1904–1908 pełnił funkcję w międzynarodowej administracji Chińskich Ceł, pracując w Nankinie oraz Harbinie. Jego kariera dyplomatyczna rozwijała się, gdy przystąpił do pracy w ambasadzie Austro-Węgier w Pekinie. Od 1909 do 1914 roku był tymczasowym konsulem austriackim w Chinach, mając siedzibę w Szanghaju.

Po wybuchu I wojny światowej, od 1914 do 1918 roku pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Wiedniu. Jego umiejętności i wiedza zaowocowały w latach 1918–1919, gdy był członkiem polskiej delegacji podczas konferencji w Wersalu, kluczowego wydarzenia mającego na celu ustalenie powojennego porządku świata.

W 1920 roku Pindór został konsulem polskim w San Francisco, a rok później znów podjął pracę w Chinach. W latach 1922–1924 był konsulem w Harbinie, a następnie pełnił funkcję konsula i delegata pełnomocnego rządu II RP w Szanghaju, gdzie również sprawował urząd ambasadora w latach 1926-1928. W tej roli zajął się kluczowymi sprawami związanymi z Chinami, Tybetem oraz Syjamem (Tajlandią).

Na mocy swoich obowiązków, Pindór podpisał ostateczny traktat polsko-chiński, co miało znaczenie dla polskiej dyplomacji w Azji. W 1930 roku powrócił do Polski i wznowił prace w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Warszawie. Dodatkowo, w latach 1930-1932 był zatrudniony w sekretariacie Ligi Narodów w Genewie.

Jego dalsze losy po zakończeniu kariery dyplomatycznej pozostają jednak nieznane. Warto zaznaczyć, że Karol Pindór posługiwał się językiem chińskim, co stanowiło niewątpliwy atut w jego międzynarodowej działalności.

---

Oceń: Karol Pindór

---