Wiktoryn z Podiebradów, jedna z kluczowych postaci z końca XV wieku, urodził się 29 maja 1443 roku w Cieszynie. Jego życie zakończyło się 30 września 1500 roku, również w rodzinnym mieście. Wiktoryn był hrabiów kłodzkim od 1459 do 1485 roku, a jego brat Henryk współdzielił z nim to zdobycze.
W trakcie swojej kariery politycznej, Wiktoryn sprawował również władzę nad częścią księstwa opawskiego w latach 1465–1472. Jego panowanie nad całością Opawszczyzny miało miejsce od 1472 do 1485 roku. W 1485 roku zaszły istotne zmiany w jego posiadłościach, kiedy to doszło do wymiany terytorialnej na część Słowenii.
W kolejnych latach, w 1487 roku, Wiktoryn został usunięty z zajmowanych przez siebie terenów, co stanowiło znaczący krok w historii jego dynastii.
Życiorys
Wiktoryn z Podiebradów, syn czeskiego króla Jerzego z Podiebradów oraz Kunegundy ze Šternberka, miał istotny wpływ na wydarzenia polityczne swojego czasu. Już od najmłodszych lat, Wiktoryn był oddanym zwolennikiem polityki swojego ojca, który dostrzegał trudności w przekazaniu korony czeskiej swoim dzieciom. Król starał się wynagrodzić to swoim potomkom, nadając im stany na Śląsku.
W 1459 roku, w momencie gdy Jerzy z Podiebradów otrzymał od cesarza Fryderyka III nadanie Czech, jego syn Wiktoryn, razem z braćmi, uzyskał tytuł księcia Rzeszy oraz samodzielnie godność hrabiego Kłodzka. Mimo że Podiebradowicze formalnie wyznawali husytyzm, tytuł księcia Rzeszy został potwierdzony w 1462 roku, kiedy to Wiktoryn, zasłużywszy w walce, stłumił bunt, który miał miejsce w Austrii.
Następnie, 16 grudnia 1465 roku, ojciec obdarzył Wiktoryna dodatkowo 1/3 księstwa opawskiego. Niestety, jego obiecująca kariera polityczna została przerwana przez konflikt zbrojny z królem Maciejem Korwinem, co doprowadziło do jego uwięzienia w 1469 roku. W niewoli węgierskiej przebywał aż do roku 1471, kiedy to zobowiązał się do przejścia na katolicyzm. Realizując ten krok, Wiktoryn najpierw otrzymał przychylność nowego władcy Władysława Jagiellończyka, a następnie uzyskał pełne władztwo nad Opawszczyzną oraz Kolínem.
W kolejnych latach, starając się zachować władzę w obliczu trwającego konfliktu między Korwinem a Jagiellonami, Wiktoryn postanowił wesprzeć pierwszego władcę, udzielając mu wsparcia militarnego na Śląsku. Niestety, sytuacja ta nie przyniosła upragnionych rezultatów. Rządy Wiktoryna w księstwie opawskim oraz hrabstwie kłodzkim zakończyły się 12 maja 1485 roku, gdy Maciej Korwin, wykorzystując groźbę siły, zmusił go do rezygnacji z tych terenów, oferując w zamian dobra położone w Słowenii. Jednocześnie Korwin postanowił uczynić z tych posiadłości bazę dla swojego nieślubnego syna Jana.
Po śmierci Macieja Korwina w 1490 roku, Władysław Jagiellończyk odzyskał Śląsk oraz Morawy, co dla Wiktoryna wydawało się szansą na premię zwrotu jego dawnych posiadłości. Jednak król czeski, z nieznanych przyczyn, odmówił przywrócenia mu wcześniej posiadanych księstw.
Bez dziedzictwa, Wiktoryn zmarł 30 września 1500 roku w Cieszynie. Jego ciało spoczęło w klasztorze braci mniejszych w Kłodzku.
Rodzina i potomstwo
Wiktoryn, figura historyczna z lat 1443–1500, miał trzy małżeństwa, co dobrze odzwierciedla jego życie osobiste. Jego pierwszą żoną była Małgorzata z Pirkštejnu, z którą związał się w 1459 roku; zmarła w 1472 roku. Kolejnym krokiem w jego życiu było małżeństwo z Zofią, córką Bolesława II cieszyńskiego, które miało miejsce w 1474 roku. Zofia zmarła około 1479 roku. Ostatecznie, w 1480 roku, poślubił Helenę Małgorzatę Paleolog, jedyną córkę markiza Montferratu Jana IV; ta zmarła w 1496 roku.
Z tych związków Wiktoryn doczekał się dwojga synów oraz pięciu córek. Synowie to: Bartłomiej, który zajął się dyplomacją i żył w latach 1478–1515, oraz Wawrzyniec, który zmarł w 1503 roku. Wśród córek, Joanna, będąca jego najstarszą pociechą, została wydana za mąż za Kazimierza II cieszyńskiego. Jak również, Magdalena Eufemia, która wstąpiła do klasztoru sióstr cysterek w Trzebnicy. Pozostałe córki to Anna, która zmarła we wczesnym dzieciństwie, oraz Urszula, która do roku 1529 pozostawała zakonnicą, a potem uciekła z klasztoru, aby dołączyć do wspólnoty magdalenek we Fryburgu Bryzgowijskim. Ostatnia córka, Apolonia, przed podjęciem małżeństwa z Erhardem von Queis była klaryską w Strzelinie.
Pozostali ludzie w kategorii "Szlachta i monarchia":
Maria Sydonia cieszyńska | Anna Sybilla cieszyńskaOceń: Wiktoryn z Podiebradów (1443–1500)